"แคทรียา อิงลิช"  เปิดใจผ่านรายการ Z Story ทางอมรินทร์ทีวี เอชดี ช่อง 34 ถึงอาการป่วยโรคซึมเศร้าที่ทนทรมานมากว่า 10 ปีเต็ม เล่นบทร้าย แล้วอารมณ์ยังค้าง ละครจบ แต่อารมณ์ยังไม่จบ
เคยดิ่งถึงขั้นคิดสั้น

เรารู้ตัวเองได้ไงว่ามีอาการของโรคซึมเศร้า?

แคทรียา : ตอนแรกไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า รู้ว่าเราอารมณ์แปรปรวน ร้องไห้ง่าย นั่งๆ อยู่แล้วมันสะอื้น เหมือนเราอยากร้องไห้ แต่มันแน่นหน้าอก มันไม่มีเหตุผลเลย รู้แค่ว่าทำไมวันนี้เราอยากร้องไห้จังเลย อยากร้องไห้โดยไม่มีเหตุผลอะไร ในช่วงนั้นเราถ่ายละคร เป็นครั้งแรกที่เล่นละครร้าย แล้วอารมณ์ตอนนั้นมันคงไป เพราะว่าวันนึงเล่นฉากแบบนั้นประมาณ 40 ฉาก ร้องไห้ พอคัทปุ๊บออกมา เติมหน้าเติมตา กลับไปเข้าฉาก ร้องไห้อีก กรี๊ดแตกในฉาก มันเหมือนกับว่าเรารับอารมณ์ของตัวเองไม่ทัน มันก็เลยสวิงไปหมด

คิดว่ามันอาจจะมาจากอารมณ์ค้าง ที่ติดมาจากการเล่นละครมั้ย?
แคทรียา : รู้สึกนะ มองว่าละครจบไปแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกอยู่ คืออยากร้องไห้ อยากกรี๊ด ใครพูดอะไร ไม่เข้าหูทุกอย่าง ทุกอย่างเป็นเนกาทีฟไปหมด มองไปแง่ร้ายไปเลย เราอ่อนไหวในทุกๆ เรื่อง เพื่อนออกไปเที่ยว แล้วเห็นในโซเชียลก็ร้อง เหมือนเพื่อนออกไปเที่ยวแล้วทำไมไม่ชวน เราสามารถน้อยใจได้กับทุกเรื่องเลย คิดเล็กคิดน้อยทุกอย่างเลย สิ่งที่เราจะคิดอยู่เสมอเลย คือเราไม่สำคัญ

อาการของโรคซึมเศร้าเคยดิ่งสุดขนาดไหน?

แคทรียา : เคยมีนะ แต่ว่าไม่ได้ทำ ยังมีสติอยู่ สิ่งที่สำคัญเลยคือเรื่องสติ เพราะว่าคิดสั้น หลายๆ คนก็เป็นนะ มันจะวูบเดียว แว๊บเดียว ฉันจะอยู่ทำไม ฉันรู้สึกทุกข์ ฉันหาทางออกไม่ได้ ซึ่งจริงๆ แล้วมันอยู่ที่จิตใจของเรามากๆ

พอจะแนะนำได้มั้ย...อะไรที่ทำให้เราดึงตัวเองกลับมาได้

แคทรียา : นึกถึงครอบครัว นึกในใจว่าถ้าฉันไป คนที่จะแย่ไม่ใช่เรา เพราะเราจะไม่รับรู้อะไรแล้ว คนที่จะแย่ก็คือคุณพ่อ คุณแม่ น้องชาย ซึ่งเรารู้ว่าลึกๆ แล้ว น้องชายพึ่งเราพอสมควร ทั้งด้านจิตใจ และหลายๆ อย่าง ส่วนคุณแม่นึกในใจว่า คุณแม่ให้ชีวิตเรา คลอดเราออกมา แล้วจะทำกับเค้าแบบนี้ได้ยังไง เป็นสิ่งที่จะทำให้ดึงตัวเองกลับมาได้ทุกเวลา

ได้มีการรักษากับทางการแพทย์ยังไงบ้าง?

แคทรียา : ก็มีไปหาหมอ ได้ยามาทาน หมอช่วยได้บ้างส่วน อย่างน้อยได้มีที่ระบาย มีคนที่เราสามารถจะปรึกษาได้ คุยได้ แล้วเค้าก็ชำนาญในด้านนี้อยู่แล้ว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น มันอยู่ที่จิตใจเราจริงๆ เราก็มีคนทีรู้จักและเป็นหนักมากๆ ทำร้ายตัวเองด้วย เราก็อยากบอกเค้าว่าเราต้องมีสตินะ ถ้าคุณควบคุมสติไม่ได้ คุณต้องเผชิญกับมันแล้วผ่านไปให้ได้ ซึ่งมันยากมากๆ

เราต่อสู้กับโรคนี้มานานแค่ไหนแล้ว?

แคทรียา : เป็น 10 ปีแล้วค่ะ หนักสุดคือเวลาทำงาน กลับบ้าน เราเอาหัวไปโขกเตียง เรารู้สึกเจ็บจากข้างใน แต่ไม่รู้จะระบายออกมายังไง เจ็บปวดไม่รู้จะระบายยังไง เอาหัวโขก โอเค ฉันเจ็บดีจังเลย แต่ละคนจะมีวิธืที่ระบายออกต่างกัน ไม่ได้แนะนำว่าทุกคนต้องทำแบบนี้นะ แต่มันผ่านมาแล้ว สติคือสำคัญมาก

เห็นว่าเวลาคนบอกว่า สู้ๆ ให้กำลังใจเหมือนไม่ได้ทำให้ดีขึ้นเลย?

แคทรียา : มันไม่ได้ช่วย เพราะอาการมันจะมองทุกอย่างในแง่ลบ เพราะฉะนั้นการที่บอกว่าสู้ๆ นะ สู้กับอะไร ทั้งชีวิตของฉันมันไม่มีอะไรดี สู้เพื่อ คนปกติอาจจะโลกสดใส คนที่เป็นโรคซึมเศร้าจะไม่มองแบบนี้