ผมเดินต่อเข้าไปในห้องน้ำ พบอ่างล้างหน้าที่สกปรก และบนท้อปของอ่างเต็มไปด้วยขี้ดินฝุ่นผงจำนวนมากและตะปูเก่าๆ หนึ่งตัว นี่อะไรกัน ห้องพักที่เปิดขายบริการให้แขกมาพัก เห็นชัดว่าไม่ทำความสะอาดมาแรมเดือนแล้วเมื่อชะโงกมองเข้าไปในอ่างอาบน้ำก็ยิ่งสกปรกหนักกว่า ที่ผนังด้านปลายอ่างอาบน้ำเต็มไปด้วยฝุ่นผงที่ควรจะเรียกว่าขี้ดิน กระจายอยู่ทั่ว  ผมเริ่มถ่ายรูปทุกมุมห้อง และเดินออกมาหา โน๊ต ศิษย์เอกมือขวาที่มาด้วยกันซึ่งพักกับอาจารย์ต่อที่พูดถึงไปเมื่อครู่ “โน๊ต เป็นไง? ห้องพัก?”อาจารย์ต่อพูดแทรก “มาดูสิครับ มีบางอย่างอยากให้เห็น”ผมเดินเข้าไปในห้อง โน๊ตชี้ให้ดูบนโต๊ะตัวหนึ่งในห้อง มีขวดมีน้ำมันอยู่ในห้องในขวดเหมือนมีบางอย่างที่ดูเหมือนจะเป็นวัตถุบางอย่างคล้ายๆ “รักยม”โน๊ตรีบบอก “อย่าจับนะครับ”ด้วยความรู้สึกที่ไม่เข้าท่าเสียแล้ว ผมมีที่ปรึกษาทางจิตวิญญาณอยู่คนนึง ต่อสายวิดิโอคอลทันที“ฮัลโหล ผมคิดว่าเรากำลังอยู่ในพื้นที่สุ่มเสี่ยง” พลางกวาดกล้องมือถือไปรอบๆ …”ที่ปรึกษาบอกทันที “โอ มีผู้หญิงคนนึง แต่งตัวโบราณนั่งสางผมอยู่  เขาไม่พอใจ…. ลองดูใต้เตียงซิ”

ก้มลงดู…มีผ้าขาวผืนนึงพับวางไว้ใต้เตียงกับขวดน้ำขวดนึงเราเคลื่อนตัวไปยังห้องที่ผมจะพัก กล้องส่องต่อไป ตรงจุดที่มีเก้าอี้หวายตัวนึงที่โต๊ะมีกล้วยเน่าอยู่หวีหนึ่ง ที่ปรึกษา “โอ  มีตาแก่คนนึงนั่งฟุบอยู่ตรงนั้น…  โอ อย่ามองกระจกบานนั้นนะ มีผู้หญิงคนนึงร้องไห้ …  ออกมาเถอะ  นอนที่นี่ไม่ได้….” เราถอยออกมาตั้งหลักด้านนอกบนลานหน้าตัวบ้านพัก ผมเริ่มถ่ายรูปโดยรอบ ขณะกำลังกวาดกล้องไป อาจารย์ต่อที่มาด้วยกันแหงนมองไปชั้นบน เบิกตาค้างพร้อมร้อง “โอ้ยพี่ครับ ดูตรงนั้น มีผู้หญิงยืนตรงนั้น” ผมหันไปแต่ผมไม่เห็นอะไร อาจารย์ต่อร้องอีก “โอ้ย เห็นไหมครับ เขายื่นหน้าออกมา” แล้วพาร่างมหึมาของเขาโดดมาเกาะแขนผมอย่างรวดเร็ว ผมไม่เห็นอะไร แต่บนโถงระเบียงมีรูปถ่ายผู้หญิงแต่งชุดพื้นเมืองสามคน มีผ้าดำขึงบังตา ผมนึก ตัวผมห้อยสมเด็จอรหังของหลวงปู่สุกไก่เถื่อนกับหมากหลวงปู่ใหญ่ อาจบางทีน่าจะเป็นเหตุให้ผมไม่เห็นสิ่งที่อาจารย์ต่อเห็น แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงพลังงานแย่ๆ บางอย่าง

ผมโมโห  นึกถึงห้วงเวลาที่เคยไล่ด่าผีที่อาคารเจนเอ๊กซ์อะคาเดมี่ เลยพูดลอยๆ ออกไปทันที … “ผมไม่มีปัญหาอะไรกับดวงวิญญาณแถวนี้นะ  แต่ผมไม่พอใจเจ้าของธุรกิจนี้ที่ให้บริการไม่ซื่อสัตย์ต่อลูกค้า ห้องพักสกปรกและไม่มีแม้แต่ความใส่ใจจะทำให้มันสะอาดก่อนขายห้อง และไม่สนใจที่จะดูแลลูกค้า เข้าใจนะ” ผมเดินเข้าไปด้านในแล้วตะโกนเรียกชายที่เป็นเจ้าของหรือคนดูแลคนเมื่อกี้“ผมจะไม่พักที่นี้แล้ว  ห้องพักสกปรก เหมือนไม่ทำความสะอาดเป็นเดือน ผมว่าคุณไม่แฟร์ต่อลูกค้า และเราจะร้องเรียนกับเอเจนต์ที่เป็นเพจคนกลางขายห้องพักให้คุณ”ผู้ชายคนนั้นยืนฟัง แล้วเดินกลับเข้าห้องนั้นไป ไอ้ฟักแม้ว!ผมโทรบอกภรรยา เล่าให้ฟัง จากนั้นส่งรูปที่ถ่ายให้เธอเครื่องเตือนขึ้นมาว่า failed to send… retry?ผมกด retry .. ยังคง failed ติดกันสี่ครั้ง  ส่งไม่ได้

ผมนึกในใจ ก็ถือว่าเงินค่าห้องที่จ่ายไปแล้วเป็นทานแก่ผู้เป็นเจ้าของบ้านพักร้างนี้แล้วกัน จากนั้นผมกับคณะพากันเดินทางออกจากสถานที่นั้น ตามคำแนะนำของที่ปรึกษา กลิ่นเหม็นเน่าโชยเข้าจมูกขณะที่เรากำลังเดินออกมาขึ้นรถผมพูดกับโน๊ตและอาจารย์ต่อ“อะไรก็ตามที่ดึงดูดให้เรามาที่นี่ คงมีเหตุผลบางอย่าง บางทีพวกเขาคงทุกข์ทรมานกับบางอย่าง เราไปหาวัดสักวัดหนึ่งแถวนี้ ไปทำบุญกรวดน้ำให้เขา” พอออกมาจากที่นั่น ผมส่งรูปอีกครั้ง  คราวนี้ส่งสำเร็จเราแวะไปวัดโลกโมฬี ทำบุญใส่ตู้บริจาค สวดบูชาพระรัตนตรัยแล้วกรวดน้ำอิมินา แล้วพากันออกไปหาที่พักใหม่ ในที่สุดมาเช็คอินที่โรงแรมเล็กๆ ชื่อ Hop Inn เรื่องบางอย่างในโลกนั้นยากอธิบายความเชื่อส่วนบุคคลดังนั้นโปรดพิจารณาด้วยวิจารณญาณ"