ในโลกสังคมออนไลน์ ล่าสุดได้มีการแชร์ส่งต่อโพสต์แง่คิดดี ๆ จากเพจเฟซบุ๊กอยากดังเดี๊ยวจัดให้ ได้เล่าถ่ายทอดเรื่องราวประทับใจที่มีต่อหญิงวัยกลางคนรายหนึ่ง ซึ่งเปิดร้านขายอาหารตามสั่งเป็นรถเข็นเล็ก ๆ อยู่ริมถนน ร้านซึ่งมีแต่คนเมิน คนเดินผ่าน ที่แม้แต่ตัวเจ้าของโพสต์เองก็ไม่เคยคิดว่าจะอุดหนุน จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาได้เปิดใจช่วยซื้อข้าวกล่อง ด้วยความสงสาร แล้วกลับทำให้รู้สึกว่าที่ผ่านมาเขาพลาดมาก ที่เพิ่งได้กินข้าวจากร้านตามสั่งร้านนี้  

รถเข็นคันเล็ก ๆ ขายอาหารตามสั่ง กับหญิงวัยกลางคนที่แทนตัวเองว่ายาย จอดขายอย่างเงียบเหงาอยู่ข้าง ๆ กับ 7-11 หน้าร้านแว่นท็อปเจริญ ถัดไปหน่อยมีโต๊ะอยู่ 1 โต๊ะ กับเก้าอี้พลาสติก 2 ตัว วางไว้สำหรับลูกค้าที่อยากจะนั่งกินที่นี่ ผมขับรถผ่านร้านยายอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่เคยคิดจะอุดหนุนแกเลย เพราะไม่ค่อยเห็นมีคนกินเท่าไหร่ บวกกับคิดไปเองว่ารสชาติคงไม่อร่อยด้วย ทุกครั้งจะเลือกเดินเข้าเซเว่นดีกว่า
 

วันนี้เลยขอลองแวะซื้อสักครั้ง ด้วยการสั่งข้าวผัดหมูใส่กล่อง ก่อนจะเดินไปเซเว่น และค่อยกลับมาเอาข้าวผัดหมูที่สั่งไปทีหลัง พร้อมกับถามราคาเตรียมจะจ่ายเงิน ยายบอกข้าวผัดหมู 35 บาท แว๊บแรกผมตกใจกับราคา ที่ตกใจเพราะว่ามันถูก เมื่อเทียบกับราคาอาหารตามสั่งในยุคปัจจุบัน ที่ส่วนใหญ่มักจะเริ่มต้นที่จานละ 40 - 50 บาท หรือว่าเดินเข้าเซเว่นครั้งหนึ่ง เราซื้อของกันก็เป็นร้อย ๆ แล้ว

จังหวะที่ยายแกจะรับเงินค่าข้าว แกยื่นมือออกมารับด้วยมือทั้งสองข้าง ราวกับเงินจำนวน 35 บาท มันดูมีค่าเปรียบเป็นแบงค์พัน

ระหว่างที่ยายผัด ผมก็เลยลองชวนแกคุยดู ด้วยการเปิดบทสนทนา ที่มาพร้อมกับความสงสัยว่าทำไมถึงต้องมาเลือกขายเวลานี้ ยายแกบอกว่าช่วงเวลากลางวัน เจ้าของที่ที่แกเช่าขาย ก็ขายอาหารเหมือนกัน แกเลยต้องเลือกขายช่วงเวลากลางคืนแทน จะตั้งร้านตั้งแต่ตอน 1 ทุ่ม ขายจนถึงเวลาตี 2 ถึงตี 3 
แกเล่าต่อว่ายายเก็บร้านเสร็จ ยายก็ยังกลับบ้านไม่ได้นะ เพราะว่าไม่มีรถ ยายต้องอาศัยนั่งรอรถอยู่แถวนี้ก่อน กว่าจะมีรถอีกทีก็ช่วงตี 5 เกือบ 6 โมงเช้า ถึงจะได้กลับบ้าน

ทุกบทสนสนาที่ออกมาจากปากยาย ผมคิดว่าทำไมชีวิตแกช่างน่าสงสาร และลำบาก แต่น้ำเสียงบวกกับแววตา และรอยยิ้มที่ออกมาจากตัวยายตลอดเวลา มันดูเป็นพลังบวก ยายดูเข้มกว่าที่ผมคิด และก็ไม่รู้สึกว่าตัวแกเองนั้นจะท้อแท้กับชีวิตอะไร

ผมกลับมาย้อนถามตัวเอง หลายครั้งผมกินอาหารมื้อละหลายร้อย จ่ายเงินไปแบบที่ไม่คิดอะไร ไม่เสียดาย แต่พอได้มาเจอกับยายวันนี้ ทำให้ได้ข้อคิดอะไรหลาย ๆ อย่าง ว่าเงินหลายร้อยที่เราจ่ายไป สุดท้ายก็เท่ากับแค่หนึ่งอิ่มเท่านั่น เอาเงินที่จ่ายทิ้งจ่ายขว้างในส่วนนั้น มาช่วยอุดหนุนข้าวยายสักกล่อง เงินส่วนนั้น มันยังจะดูมีคุณค่ามากขึ้น อย่างน้อยมันก็พอจะได้ช่วยจุนเจือยาย และลูกหลานคนข้างหลัง จากนี้ผมตั้งใจว่าจะฝากท้องเป็นลูกค้าประจำที่ร้านยายนี่แหละ

พิกัดรถเข็นยาย อยู่ถนนบางศรีเมือง จังหวัดนนทบุรี ใกล้กับตลาดชวพงศ์ จะจอดประจำอยู่หน้าร้านแว่นท็อปเจริญ อยู่ติดกับเซเว่น หากว่าท่านผ่านไป ผ่านมา ก็แวะมาช่วยอุดหนุนกันได้ครับ