กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช เมื่อวันที่ 21 มกราคม 2563 มีการเผยแพร่วิธีการเอาตัวรอดจากเสือโคร่งในป่าใหญ่ โดย ดร. อัจฉรา ซิ้มเจริญ หัวหน้ากลุ่มงานวิชาการ สำนักบริหารพื้นที่อนุรักษ์ที่ 12 (นครสวรรค์) เล่าในฐานะเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องเสืออันดับต้น ๆ ของโลก บอกว่า "นิยามที่ถูกต้องที่สุดของเสือโคร่ง ก็คือ “สัตว์อันตรายที่ไม่อันตราย” โดยเจ้าหน้าที่อุทยานแห่งชาติ ผู้ปฎิบัติงานในป่า ทั้งผู้ลาดตระเวนเชิงคุณภาพ และนักวิจัย ทุกคนจะรู้จักลึกถึงความเป็นเสือโคร่ง ดังนั้น เขาพร้อมจะเดินเท้าไปในป่าที่มีเสือโคร่งอาศัยอยู่อย่างไม่ต้องหวาดกลัว ไม่ระแวงว่าตัวเองจะตกเป็นเหยื่อเสือ เพราะรู้ดีว่าธรรมชาติเซตโปรแกรมให้เสือ "ไม่กินคน" และเสือ "กลัวคน" 

แม้ว่า เสือโคร่ง จะมีทักษะการฆ่าเหยื่อที่ยิ่งใหญ่ แม้แต่กระทิงโทนตัวใหญ่กว่ามันถึง 5 เท่า ก็ยังพ่ายแพ้ต่อเสือโคร่ง แต่เสือโคร่งไม่สนใจที่จับคนกิน มิหนำซ้ำ ยังพยายามหลบหลีกคนอย่างที่สุด แต่จากการรวบรวมข้อมูลจากการวิจัยเสือ ที่พบว่าในเนื้อที่กว้างใหญ่ถึง 200 ตารางกิโลเมตร (125,000 ไร่) มีเสืออาศัยอยู่แค่ 3-4 ตัว ดังนั้นโอกาสที่ใครสักคนจะเจอ "จอมหลบหลีกแห่งพงไพร" โดยบังเอิญ จึงยากพอ ๆ กับถูกหวยรางวัลใหญ่ และคนที่ถึงขั้นถูกเสือกัด โอกาสเกิดยิ่งยากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว
 

ส่วนที่เห็นว่ามีข่าวกัดคนอยู่บ่อย ๆ นั้น จริง ๆ แล้วประเทศไทยเคยมีเหตุเกิดขึ้นนานมากแล้ว แต่ไม่บ่อย ส่วนหนึ่งเนื่องจากเสือตัวนั้น แก่ และบาดเจ็บ ส่วนกรณีตะปบ สั่งสอนมนุษย์ ก็เคยเกิดขึ้น เป็นเพราะบังเอิญมนุษย์ไปยุ่มย่ามที่รังลูกของมัน

วิธีเอาตัวรอดจากเสือ ง่ายนิดเดียว หากได้ยินเสียงเสือขู่คำรามเตือน ก็แค่ถอยฉากออกมา "ใส่ตีนหมา" หรือวิ่งหนีให้เร็วที่สุด แม้ดูไม่เท่ เสียฟอร์ม แต่กลับเป็นวิธีการที่ได้ผลที่สุด ทำง่ายที่สุด ซึ่งเข้ากับสัญชาตญาณเอาตัวรอดของคนเราอยู่แล้ว