ทำให้ชาวบ้านทั้งสองหมู่บ้าน จึงได้ปฏิบัติตาม โดยมีผู้นำหมู่บ้านคือนายทศวรรษ ดัชถุยาวัตร รวมทั้งชาวบ้านทั้งหมด จัดทำพิธีขึ้นในตอนเช้าจึงได้จัดเตรียมขนสิ่งของต่างๆไม่ว่าจะเป็นข้าวปลาอาหาร เสื่อ สาด หมอน ทั้งหอบหิ้ว ทั้งหาบเดิน ชาวบ้านทั้งหมู่บ้านเดินไปตามถนนหนทางลงทุ่งนาเพื่อที่จะไปตั้งหลักปักฐานที่บ้านแห่งใหม่ เมื่อไปถึงสถานที่แห่งใหม่ที่จะ ลงหลักปักฐานอยู่ที่หมู่บ้านแห่งใหม่ ซึ่งหัวหน้าหมู่บ้านแห่งใหม่ เมื่อเห็นชาวบ้าน ย้ายกันมาเป็นจำนวนมาก ก็ออกมาถามไถ่ ความเป็นมาถึงวัตถุประสงค์ของการเดินทางเคลื่อนย้าย มายังหมู่บ้านแห่งใหม่ ชาวบ้านที่มาก็ได้บอกว่าที่หมู่บ้านเก่านั้นเกิดอาเพส เกิดความแห้งแล้ง เกิดโรคภัยไข้เจ็บ ก็เลยอยากจะหนีร้อนมาพึ่งเย็น พอเจ้าของหมู่บ้านใหม่ ได้รับรู้ความทุกข์ร้อน จึงอนุญาตให้เข้าไป ตั้งบ้านอยู่ได้ เมื่อได้สมความมุ่งมาดปรารถนาแล้วชาวบ้านที่มาก็ได้โห่ร้องไชโยโห่หิ้วแสดงความดีใจ

หลังจากนั้นเมื่อตั้งบ้านเรือนได้ที่แห่งใหม่แล้วก็ชาวบ้านก็จะตั้งวงเป็นกลุ่มๆ ร่วมรับประทานอาหารกันกินกันอย่างเอร็ดอร่อยอิ่มหนำสำราญ เมื่อกินเสร็จแล้วก็จะมีพระสงฆ์องค์พระเจ้าสวดขับไล่สิ่งชั่วร้ายออกไปแล้วให้ศีลให้พรหลังจากพิธีเสร็จก็เดินทางกลับเข้าบ้านเดิม ( ตำนานเล่าขานนี้มีมานานนับร้อยปี กว่าจะมีการทำตามแบบประเพณีโบราณ กว่าจะเกิดขึ้นนั้น ก็จะต้องให้ตรงกันกับวันขึ้น 1 ค่ำเดือน 5 วันอังคารเท่านั้น ถึงจะทำได้ที่ชาวบ้านเรียกว่า บ้านแตก หนีโรคห่า ระบาด ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลา การ แพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19)ใน จ.สุรินทร์และในพื้นที่จังหวัดต่างๆของประเทศ ชาวบ้านที่ประกอบพิธีบ้านแตก ในครั้งนี้ เชื่อว่า จะสามารถสร้างขวัญกำลังใจ ให้สามารถต่อสู้กับโรคนี้ไปได้ ซึ่งเป็นความเชื่อของชาวบ้านที่สืบทอดต่อกันมาหลายร้อยปี