ในโลกสังคมออนไลน์ขณะนี้ ต่างพากันแชร์ส่งต่อโพสต์จากผู้ใช้เฟซบุ๊กชื่อ ภิญญดา หิมวรรณวงษ์  คุณครูโรงเรียนบ้านคลองสระ ตำบลคลองสระ อำเภอกาญจนดิษฐ์ จังหวัดสุราษฎร์ธานี ซึ่งได้ออกโพสต์ขอสนับสนุนเสื้อผ้านักเรียน กางเกงนักเรียน รองเท้า ถุงเท้า จากผู้มีอุปการะคุณ ให้กับเด็กนักเรียนเรียนดี แต่ฐานะยากจน อย่าง เด็กชายตะวัน แก้วดำ เด็กน้อยที่มีชีวิตยากไร้ อาศัยอยู่ท่ามกลางหุบเขา ที่บ้านไม่มีแม้แต่ไฟฟ้าใช้ 

โดยครูสาวได้โพสต์เล่าว่า เด็กชายตะวัน แก้วดำ อ่านสักนิดนะคะ สตอรี่ของเด็กชายตัวเล็ก ๆ เรื่องเล่าเย็นวันจันทร์ ครูออกเยี่ยมบ้าน เด็กชายตะวันอาสาพาครูเมย์ และครูเจินไปเยี่ยมบ้านของเพื่อน ๆ ในละแวกบ้านใกล้เคียงของตัวเอง เราออกเดินทางไปยังบ้านสวนปราง ต.คลองสระ เวลา 16.00 น. เราผ่านห้วย เหว ภูเขาลำเนาไพร รวมถึงข้ามน้ำข้ามคลองกัน จนเยี่ยมบ้านหลังที่ 1 2 3 4 และ 5 สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ถึงเวลาต้องไปส่งเด็กน้อยผู้อาสาพาครูไป
 

บทสนทนา ระหว่างทางไปบ้านของตะวัน
ครูเมย์ : บ้านตะวันอยู่ใกล้ไหมคะ (คำแรกที่ครูผู้หญิง 2 คน กับรถเก๋งโหลดต่ำคู่ใจถาม)

ตะวัน : ครูครับ เดี๋ยวครูส่งผมที่ถนนลาดปูนก็พอ รถครูต่ำมันขึ้นไม่ได้แน่ ถนนก็ลำบาก ไกลอีก

ครูเจิน : แล้วตะวันอยู่กับใคร

ตะวัน : พ่อกับแม่ครับ

ครูเมย์ : พ่อกับแม่ทำงานอะไร แล้วทำไมมาอยู่ในหุบเขาแบบนี้

ตะวัน : พ่อกับแม่รับจ้างครับ มาอยู่บนนี้ไม่มีค่าเช่าบ้าน แต่ไม่มีไฟใช้ครับครู

ครูเมย์ : ไฟเข้าไม่ถึงเหรอ

ตะวัน : คนก่อนที่มาอยู่ เขาไม่จ่ายค่าไฟครับ เขาบอกแม่ว่าถ้าอยากใช้ไฟ ต้องเอาตังค์ไปจ่ายเกือบ 2,000 ครับ

ครูเมย์ และครูเจิน เงียบกันไปพักหนึ่ง และเมื่อเราทั้ง 2 คน ตัดสินใจกันแล้วว่าไกลแค่ไหนต้องไปให้ถึง ให้เห็นกับตา ถึงจะลำบากก็ไม่กลัว

ตะวัน : ถึงแล้วครับบ้านผม

ครูเมย์ : สองข้างทางมีแค่ป่า กับภูเขา ไม่เห็นบ้านสักหลัง ฝนก็เริ่มตกหนัก

ตะวัน : รถลงไม่ได้ครับ ต้องเดินเข้าไป บ้านไม่มีไฟ ครูกลับก่อนก็ได้ ไม่เป็นไรครับ

ครูเจิน : ไป มาแล้วต้องไปให้ถึง

เราสองคนเดินเท้าลงไป ลงเขา ขึ้นเขา ทางลาดชัน ฝนตกโปรย ๆ ต้องหลบหลีกทางที่ลื่นไหล จนถึงบ้านตะวัน

ครูเจิน : ไม่มีใครอยู่เลยไปไหนกันหมด (ขณะนั้นเวลา 18.20 น.)

ครูเมย์ : ทำไมแม่ไม่หาบ้านเช่าแถว ๆ โรงเรียนล่ะตะวัน

ตะวัน : หาแล้วครับ 3 วันแล้ว ไม่มีบ้านว่างเลย ที่มีก็เดือนละ 2,000 - 3,000 บางวันแม่มีไม่ถึงร้อยครับครู

ครูเมย์ : ลูกเอ๋ย ตั้งใจเรียนนะตะวัน สักวันเราต้องมีในสิ่งที่เราไม่เคยมี ตั้งใจเรียนหนังสือ โตขึ้นจะได้มีงานดีดีทำนะ

ตะวัน : ก่อนเปิดเทอมแม่พาผมไปซื้อรองเท้า แต่มีเงินไปไม่พอ เห็นราคาแล้วก็กลับบ้านครับ (น้ำตาของเด็กผู้ชายคนหนึ่งไหล พร้อมกับเล่าเหตุการณ์ที่เจอออกมาด้วยความหดหู่ใจ)