นักแสดงคิวบู๊ชื่อดัง ปราปต์ปฎล สุวรรณบาง เล่าประสบการณ์หลังต้องบุกป่าฝ่าดงถ่ายละคร 5 เรื่องต่อสัปดาห์ จนป่วยเข้าโรงพยาบาล มีไข้สูงถึง 38.5 ไล่ขึ้นจนถึง 41 มีอาการหนาวสั่นเกร็งกระตุก ปากเขียว เท้ามือตัวเหลืองซีด เพ้อพูดจาไม่รู้เรื่อง

"โพสต์นี้เผื่อจะเป็นประโยชน์ต่อคนที่ได้อ่านนะครับ ถือเป็นกรณีตัวอย่าง อาจจะยาวหน่อย ไม่ต้องตกใจนะครับผมจะเล่าไทม์ไลน์คร่าวๆ นะครับ  วันที่ 8 สิงหาคม ผมไปรับรางวัลกินรีทองที่ ททบ.5 กลับมารู้สึกไม่ค่อยสบายตัว รีบอาบน้ำกินยาลดไข้แล้วเข้านอน นอนไม่ค่อยหลับไข้ขึ้นหนาว ปวดเนื้อตัว กินยาทุก 4 ชม.ยาออกฤทธิ์ก็บรรเทาระดับหนึ่ง พอครบ 4 ชม.ไข้ขึ้นหนาว ปวดตัวสลับแบบนี้ เช้าวันที่ 9 ตื่นนอนพอทรงตัวก็อาบน้ำไปร่วมทำบุญที่โคลีเซียมไปอยู่ได้ประมาณชั่วโมงอาการเดิมหมุนเวียนมาหา คราวนี้มีกลืนน้ำลายเจ็บคอเพิ่มมา ไม่ทันอยู่ในพิธีทำบุญต้องรีบขับรถยนต์กลับที่พัก ตอนนำรถจอดขับรถถอยเข้าซองเบียดเสาคอนโดกระจกเกือบหัก ซึ่งเหมือนสมรรถนะเราเริ่มแปลกๆ กลับขึ้นไปนอน ต้มข้าวต้มใส่เกลือกินยานอน อย่างอื่นเหม็นกินไม่ได้"

"วันนั้นจนถึงกลางคืนพยายามอดทนฝืนนอนด้วยอาการวนเวียนไข้ขึ้น หนาวสั่น ปวดตัวจนเริ่มเข้ากระดูก สายๆ ประมาณ 10 โมงรู้สึกว่าพอไหวแต่มั่นใจว่าอาการไม่ปกติล่ะเลยรีบประคองตัวขับรถไป รพ. สติยังมีแต่สมองสั่งการทุกอวัยวะรู้สึกเลยว่าไม่ปกติ ฝืนจนถึงที่จอดรถและเดินโงนเงนจนถึงจุดลงทะเบียนคนไข้ พบแพทย์เจาะเลือดแอดมิททันที"

"หมอสันนิษฐานเบื้องต้นจากอาการและประวัติย้อนหลังภายในสัปดาห์ที่ผ่านมาน่าจะเป็นไข้เลือดออกที่กำลังระบาดหนัก (วันที่ 2 สิงหา ถ่ายละครที่กันตนา ศาลายา บ่ายถึงดึกยุงเยอะมากโดนกัดกระจาย วันที่ 5 สิงหาถ่ายที่ป่าหุบเมย นครนายก สารพัดเลย ยุง ไร ลิ้น เป็นป่ารกชื้น ถ่ายตั้งแต่เช้ายัน 3-4 ทุ่มทั้งสองวันมีฝนตกสลับทั้งวันทั้งคืน) 

หมอเลยค่อนข้างมั่นใจว่าไข้เลือดออกเพียงแต่ผื่นอาจจะยังไม่ขึ้น ตอนพบแพทย์ไข้ 38.5 ได้ห้องที่ รพ.ตอนเที่ยงๆ หมอบอกรอผลเลือดประมาณ 2 ชม. ระหว่างรอก็ให้ยาฆ่าเชื้อพร้อมกับน้ำเกลือ และยาลดไข้ชนิดเม็ด ตลอดเวลาจากนั้นประมาณ 5-6 ชม. อาการหนักขึ้นสุดๆ ไข้ไต่ระดับจาก 38.5 ไล่ขึ้นจนถึง 41 หนาวสั่นเกร็งกระตุก ปากเขียว เท้ามือตัวเหลืองซีด เพ้อพูดจาไม่รู้เรื่องห่มผ้าซ้อน 6 ผืนเอาไม่อยู่ยากินลดไข้ไม่อยู่ คอเริ่มตีบกลืนน้ำลายเจ็บมากจนหมอต้องสั่งยาลดไข้ชนิดรุนแรงแบบฉีดเข้าเส้น และให้พยาบาลใช้ผ้าชุบน้ำชุ่มๆ เช็ดตัวอยู่นาน เป็นการหนาวสั่นแบบสุดชีวิตปวดตัวเข้ากระดูกปากสั่นฟันกระทบกันแบบมาราธอน 5-6 ชม. จนประมาณ1ทุ่มไข้ลด อาการดีขึ้น สติเริ่มกลับมา แต่ยังเวียนหัวมีอาเจียนออกมาหนึ่งครั้งหมดไส้หมดพุง ประมาณ 2 ทุ่ม แพทย์เวรมาแจ้งว่าผลเลือดไม่เป็นไข้เลือดออก สันนิษฐานว่าคงจะได้รับไวรัสตัวใดตัวหนึ่งมาทำให้ไข้ขึ้นสูง"

 

หลังจากได้ยาเข็มนั้นลดไข้ไป ลดลงมาปกติเป็น 36 กว่าๆ ตลอดจนออกจาก รพ. เช้าวันที่ 11 สิงหา หมอเจ้าของไข้มาแจ้งว่าไม่เป็นไข้เลือดออก พูดเหมือนคนแรก ก็ให้รักษาตามอาการ ถ้าไม่มีอะไรไวรัสตัวนี้มันจะหายไปเองถ้ารักษาทัน ภายใน 3-4 วันจากที่เกิดอาการ เราก็แบบ เอ้อ...หมอครับในชีวิตผมไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้ผมคิดว่ามันไม่น่าจบง่ายแบบนี้ งั้นเพื่อเป็นการไม่เหวี่ยงแห เรามาเจาะเลือดแล้วตรวจอีกรอบดีไหมครับ มีโรคอะไรที่มันจะเกิดจากการเข้าป่าแล้วทำให้เกิดอาการแบบนี้บ้างเรามาหาสาเหตุให้เจอคำตอบเถอะครับ ว่าใช่ มาลาเรียไหม หรือฉี่หนู 

หมอตกลงตามนั้นเจาะเลือดไปตรวจและนอนดูอาการอีกหนึ่งคืน ช่วงบ่ายแก่ๆ วันนั้นหมอมาแจ้งว่าพบล่ะ ไม่ใช่มาลาเรีย แต่เป็นไข้รากสาดใหญ่ (โรคสครับไทฟัส) ที่เป็นเชื้อผสมทั้งไวรัสและแบคทีเรียมีตัวไรอ่อนในป่ารกชื้น ทุ่งหญ้าเป็นพาหะ ถ้าไม่ทันถึงมือหมอก็อันตรายถึงชีวิต เท่าที่เช็คค่าตับผมคือมีขยายไปกินเล็กน้อยแต่ไม่ถึงกับน่าวิตกถ้ายาที่ให้กดมันอยู่ หมอให้ยาฆ่าเชื้อกลับมากิน และระหว่างนี้วิธีที่ดีที่สุดคือการสังเกตุอาการตัวเองถ้ามีอาการเดิมรีบกลับมา ถ้าปกติก็อีก 7 วันให้กลับไปเจาะเลือดตรวจอีกรอบเพื่อความชัวร์ตรงจุดที่มันละเมิดพื้นที่ไปตรงตับเล็กน้อยว่าตอนนั้นจะเป็นยังไง 

 สรุปคือ ไข้รากสาดหายขาดแล้ว แต่คำแนะนำของแพทย์เชื้อยังสามารถกลับมาเป็นได้เสมอ หากมีโอกาสเข้าไปทำงานในสถานที่เสี่ยง ป่ารกชื้น ทางออกที่ดี คือต้องพยายามดูแลร่างกายให้แข็งแรง พักผ่อนให้เต็มที่เพื่อสร้างภูมิคุ้มกันให้กับตัวเองไว้ป้องกันโรคร้ายต่างๆ