เฟซบุ๊ก  Thana Khumyoung แชร์เรื่องราว หลังได้เจอเหตุการณ์แสนสะเทือนใจ โดยบอกว่า เวรดึกคืนนั้นครับ ผมเดินไปตรวจคนไข้ตามปกติ ยังไปไม่ถึงเตียงเป้าหมาย ระหว่างทางเหลือบไปเห็นคนไข้คุณยายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง กระสับกระส่าย ยุกยิกไปมา ผิดสังเกต ผมชะโงกหัวไปดู ผ้าปูเตียงยายเปียกโชกชุ่ม "ฉี่เหรอยาย?" ยายพยักหน้าหลบสายตา กำลังจะถามว่าทำไมไม่ไปฉี่ที่ห้องน้ำ หันไปเห็นป้ายที่ปลายเตียงก็เลยเข้าใจ มาด้วยอ่อนแรงครึ่งซีก Admit แล้วแต่กำลังรอเตียง
"สงสัยต้องใส่แพมเพิร์สแล้ว..คนไข้มีญาติมาด้วยไหม?" ใจคือจะให้ญาติแกไปซื้อแพมเพิร์สแหละ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ น้ำตาของยาย
ผมก็ตกใจสิครับ! เพราะผู้ชายหน้าตาดีอย่างผมไม่เคยทำผู้หญิงร้องไห้มาก่อน

มารู้เอาตอนหลังว่ายายไม่มีญาติ ปัจจุบันนอนวัด กินข้าววัด ที่มาโรงพยาบาลได้นี่คือกู้ชีพมาส่ง
ผมรีบเดินไปถามพี่ผู้ช่วย "พี่...พี่มีแพมเพิร์สเหลือบ้างมั้ยอ่ะ? รบกวนมาเปลี่ยนให้ยายหน่อย"

คือเอาจริงๆห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลรัฐแทบทุกที่ไม่มีแพมเพิร์สไว้คอยให้บริการคนไข้นะครับ
ที่มีใช้ทุกๆวันนี้คือของคนที่เอามาบริจาคบ้าง หรือคนไข้ที่เขาเสียชีวิตแล้วญาติยกให้บ้าง
ซึ่งถ้าเทียบกับคนไข้ มันมีไม่เยอะหรอกนะครับ

"หมอ...มันหมด มันไม่มี" พี่ผู้ช่วยบอก
จริงๆมันก็ไม่กี่ร้อยหรอก ผมจะซื้อให้ก็ได้ แต่ตอนนี้มันวุ่นวายเหลือเกิน
ไม่ว่าใครตอนนี้ก็ปลีกตัวออกไปไม่ได้ทั้งนั้น ผมเริ่มลุกลี้ลุกลน หรือจะแอบวิ่งไปซื้อดีวะ?
"หมอเอานี่" ยายน้ำท่วมปอดเตียงข้างๆ ดึงแพมเพิร์สออกมาจากถุงส่งให้ผม 1 ชิ้น
ผมรับมาแบบงงๆ "เท่าไหร่ครับ?"
"เอาไปเหอะ มีเยอะ ช่วยๆกัน" แกพูดไปหอบไป 
ผมยกมือไหว้นับถือน้ำใจแก คิดในใจหายดีเมื่อไหร่จะพาแกไปกินสเวนเซ่นส์ตอบแทนบุญคุณ

 เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณคิดจะทำบุญให้กับโรงพยาบาล ไม่จำเป็นที่จะต้องบริจาคเงินเป็นพันเป็นหมื่นซื้อเครื่องมือแพทย์หรอกครับ
สิ่งเล็กๆหลักร้อย แต่โคตรจะสำคัญและขาดแคลนอย่างเช่น แพมเพิร์ส ยังมีอยู่ให้เห็น
คนสูงอายุไร้ญาติในห้องฉุกเฉินยังมีอีกเยอะนะครับ
วันเกิดปีนี้มาบริจาคแพมเพิร์สให้ห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลใกล้บ้านกันเถอะครับ
บริจาคที่ไหนก็ได้นะครับผมว่าขาดแคลนแทบทุกที่