แต่เมื่อการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโคโรนา หรือ โควิด-19 แพร่ระบาดเข้ามาในช่วงเดือนเมษายน 2564 มาละลอกใหม่ ทำให้ ไม่สมารถ จัดกิจกรรม ทางงานบุญงานกุศล งานวัฒนธรรมตามหมู่บ้าน ตำบล และอำเภอ จังหวัดต่างๆไม่มีการว่าจ้างมา ช้างตามแนวทางวัฒนธรรมท้องถิ่น ไม่มีงานงาน ช้างตกงาน คนเลี้ยงช้างไม่มีรายได้ เลี้ยงช้างในหมู่บ้าน ไม่มีการออกไปรับจ้างในพื้นที่ต่างๆก็จำยอม ต้องเลี้ยงช้างในที่นา ที่สวนของตัวเอง พอดีช่วงปิดเทอม หลานชายทั้ง 3 คน ก็ไม่ได้ไปโรงเรียน มี ดช.ณัฐพล จันทงาม(ไตเติ้ล) อายุ 13 ปี เรียน ม.1 ด.ช.เมธาสิทธิ์ โสภวงศ์(เอริท) อายุ 15ปี เรียน ม.3 ดช.ภูมิพัฒน์ พานทอง(ภูมิ) อายุ 11 ปี เรียนชั้น ป.5 โรงเรียนบ้านยะวึก (ผจงราชวิทยาคาร) เทศบาลตำบลยะวึก อ.ชุมพลบุรี เปิดเรียนวันที่14 มิ.ย. 64 เปิดเรียนวัน แรก ตนเองเลยคิดสร้างสีสัน บรรยากาศ การเดินทางมาเรียน ให้คึกคักหลังจากหยุดเรียนมานาน เพราะติดสถานการณ์ โควิด-19 บอกให้หลานทั้ง 3 คน ขึ้นนั่งบนหลังช้าง เดินทางมาโรงเรียน นั่งบนหลังช้าง จากบ้านพักริมสระน้ำใหญ่มาโรงเรียนระยะทางราวๆ 1 กิโลเมตร มีครู ยืนถ่ายภาพ ลงเฟชบุคส์ และมีครูเวรมาต้อนรับตามปกติ แต่ช่วง 14-17 มิ.ย.64 บรรยากาศอาจผิดปกติ เพราะเด็กนักเรียนหลานชายมาช่วยเลี้ยงช้างนั่งช้างมาลงที่สนามหน้าโรงเรียน โดยมีตนควบคุมดูแลอย่างใกล้ชิดเราไม่ปล่อยให้เด็กนั่งช้างมาโรงโรงตามลำพัง เพราะช้างเป็นสัตว์ใหญ่ จะคุ้นเคยกับเลี้ยงเท่านั้น เด็กๆหรือคนอื่นๆอาจเกิดอันตรายได้ แต่กรณีนี้เรายืนยันว่าเด็กมีความปลอดภัยอย่างแน่นอน

ขณะที่ตามถนน พื้นที่ในเขตอำเภอท่าตูม จ.สุรินทร์ ยังเห็นว่าบรรดาควาญช้างคนเลี้ยง พาช้างมหากินอาหาร และเดินทางกลับบ้านในช่วงเย็นเดินกันเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบแม้ช้างมีเป็นำจวนมกหลายเชือกก็ตามและแม้ช้างเชือกเดียว ควาญช้างไม่จำเป็นต้องนั่งบนคอช้างเพื่อควบคุมช้างกลับบ้าน แต่ยังสามารถนั่ง มอเตอร์ไซค์ จูงช้างกลับบ้านได้อย่างปลอดภัย เพราะเขาเลี้ยงช้างเสมือนคนในครอบครัว มีความรักความผูกพันอย่างใกล้ชิด