ลุงบา  อายุ 70 ปี เป็นชาวบ้านหมูที่ 5 ต.ละแม อ.ละแม  จ.ชุมพร  โดยเดิมที่เป็นคน จ.มหาสารคราม และเมื่อเติบโตเป็นหนุ่มก็จากบ้านมายึดอาชีพเป็นกรรมกรอยู่ที่ อ.วิเชียรบุรี จ.เพชรบูรณ์ ทำงานได้หลายปีจนมีภรรยาและลูกหญิงและชายด้วยกัน 4 คน ซึ่งเมื่อก่อนหลายสิบปี อ.วิเชียรบุรี ไม่เจริญมากนัก ตนเองก็ได้ก่อร่างสร้างตัวเก็บเงินจนซื้อที่ดินได้ 5 ไร่

ลุงบาเล่าว่า จนปี 2547 งานที่ อ.วิเชียรบุรี เริ่มอิ่มตัว ประกอบตนเองก็อายุเริ่มมาก จะแบกจะหามเริ่มไม่ไหว แต่ด้วยความที่ตนไม่ชอบอยู่เฉย ๆ จึงบอกภรรยา ขอมาอยู่กับลูกสาวและจะมาหางานทำที่ อ.ละแม จ.ชุมพร โดยมาครั้งแรกก็ได้ไปทำงานประปาอยู่กับลูกเขย ทำงานตรงนี้ได้ไม่นานก็ไปรับจ้างถางป่า ตามสวนยาง สวนปาล์ม เพื่อเลี้ยงตัวเอง และไม่ต้องเป็นภาระกับลูกหลาน แต่เนื่องจากอายุที่มากขึ้นและร่างกายที่ไม่แข็งแรง ลุงบาทำงานรับจ้างได้ประมาณ 5 ปี

 

หลังจากนั้น จึงเลิกทำงานรับจ้างและมาเก็บของเก่าที่กองขยะขาย ซึ่งลุงบาเล่าให้ฟังว่าในช่วงแรก ๆ ที่เริ่มเก็บขยะนั้นรายได้  2 คนตายายอยู่ประมาณ 1,000 บาท รายได้ในแต่ละเดือนเป็นหลักหมื่นซึ่งลุงบาเล่าว่า ที่ดินที่ปลูกบ้านและปลูกปาล์มน้ำมันประมาณ 30 ไร่ คุณลุงได้มาจากเก็บขยะจากกองขยะไปขายแล้วนำเงินไปซื้อที่ดินไว้อยู่อาศัยเป็นของตัวเองโดยไม่ต้องไปเช่า และมีที่ดินส่วนหนึ่งไว้ปลูกปาล์มน้ำมันอีกด้วย ลุงบา เล่าไปยิ้มไปด้วยความอิ่มสุขว่า ถึงแม้ว่าใคร ๆ จะรังเกียจกองขยะรังเกียจอาชีพของลุง แต่ขยะเหล่านั้นมันทำให้ลุงมีที่อยู่ที่กิน และอาชีพที่เก็บขยะเก็บของเก่าขายก็เป็นอาชีพที่สุจริต พอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้และไม่คิดจะกลับไปอยู่ที่จังหวัดเพชรบูรณ์แล้ว  เพราะตนเองมีความสุขที่ได้ทำงานที่เป็นนายตัวเอง เหนื่อยก็พัก เหนื่อยก็หยุด

 

ลุงบายังบอกอีกว่า ที่ดินที่ตลาดวิเชียรบุรี มีคนเคยมาขอซื้อในราคาเป็นล้านบาทแต่ตนเองไม่ขาย ต้องการเก็บทรัพย์สมบัติเหล่านั้นไว้ให้ลูกให้หลาน เพราะถ้าขายไปได้เงินมาก็ใช้หมด ลุงบอกว่าถ้าเราไม่เลือกงาน ขยัน  ซื่อสัตย์ จะทำงานอะไรก็สามารถทำได้ มองขยะให้เป็นของมีค่ามองขยะให้เป็นเงิน และเราจะไม่รู้สึกรังเกียจกองขยะนั้นเลย