ใจหายครับ รู้สึกอึ้ง ไม่รู้จะบอกคนไข้ว่าอย่างไร การบอกรักด้วยข่าวร้าย เป็นสิ่งที่ลุงหมอเกลียดมากครับ ด้วยความเป็นแพทย์จึงต้องเงียบไว้ก่อนอ่ะครับ บอกคนไข้ตรง ๆ ว่ามีก้อนที่ปากมดลูกขอตัดชิ้นเนื้อไปตรวจ เนื่องจากเสี่ยงที่จะเป็นมะเร็ง การตัดนี่เราเรียกว่า ไบ-อ๊อพ-ซี่ รอผลตรวจ ราวสองสัปดาห์ เฉลยมาว่าเธอเป็นมะเร็งจริง ๆ ครับ

แต่… นี่คนไข้ของผมกำลังท้องอยู่นะ ทำไมเทวดาไม่ช่วยเธอล่ะ ผมตรวจภายในอย่างรอบคอบ และส่งตรวจสุขภาพชุดใหญ่ ปรากฏว่าเป็นมะเร็งปากมดลูกระยะที่ 1 ช่วงปลายครับ เรียกว่าระยะหนึ่งบี ซึ่งการรักษา ผมแนะนำเธอผ่าตัดโดยเร็ว และแนะนำให้ยุติการตั้งครรภ์ก่อนการผ่าตัด พูดตามตรงนะครับวิธีการรักษารายนี้ค่อนข้างซับซ้อน

แพทย์อาจจะต้องยุติการตั้งครรภ์แล้วรีบนัดผ่าตัดเพื่อรักษามะเร็ง เพื่อเซฟชีวิตของแม่ก่อนที่มะเร็งจะลุกลาม แพทย์อาจจะต้องส่งตัวไปฉายแสง ทั้ง ๆ ที่มีทารกอยู่ในมดลูกเพื่อรักษาโรค แต่ผลที่ตามมาก็คือทารกจะเสียชีวิตในครรภ์ครับ

เศร้าทุกวิธีครับ ไม่อยากเลือกสักทางเลยครับผม เคสนี้ผมไม่กล้าดูแลเองครับ ผมเขียนใบส่งตัวไปรักษา
ในกรุงเทพ ที่ รพ. ที่เป็นโรงเรียนแพทย์ชั้นนำครับ ขอฝากชีวิตไว้กับอาจารย์แพทย์ก็แล้วกันนะครับ วันนั้นคนไข้ร้องไห้ราวกับ หัวใจแตกสลาย

เราคงไม่อาจจะเข้าใจความรู้สึกของเธอได้หรอกครับ แต่ผมคิดว่าคงทุกข์ทรมานใจอย่างสุดแสน คล้ายกับหอกหรือดาบ กรีดลงบนหัวใจ ที่กำลังมีความรักอันแสนบริสุทธิ์ของเธอ เธอไม่ยอมยื่นมือมารับจดหมายส่งตัวจากผม
แม้ว่าจดหมายนี้จะทำให้เธอไปเจอแพทย์ที่เก่งกาจที่สุดของประเทศไทย เธอไม่ยอมยื่นมือมารับจดหมายส่งตัวจากผม แม้ว่าจดหมายนี้จะทำให้เธอได้รับการรักษา แบบไม่ต้องชำระเงินแม้แต่บาทเดียว

เธอไม่ยอมยื่นมือมารับจดหมายส่งตัวจากผม ทำไมล่ะครับ ? เพื่อน ๆ ที่กำลังอ่านอยู่นี้ ท่านที่เคยเป็นแม่คน
คงพอเข้าใจนะครับว่าจดหมายนี้ จะนำไปสู่การทำลายชีวิตน้อย ๆ ที่เธอรัก แม้ว่าจะเป็นจดหมายที่จะช่วยชีวิตเธอ
แต่เธอก็ไม่ยอมยื่นมือมารับ 

สามีที่กำลังตาแดง ๆ เหมือนจะร้องไห้ ภายในใจคงสุดแสนทรมานไม่ต่างกันเลย แต่คงต้องทำตัวให้เข้มแข็ง
เป็นที่พึ่งให้ภรรยา เป็นที่พึ่งให้แก้วตาดวงใจ ที่ไม่มีโอกาสตะโกนเรียกชื่อพ่ออีกแล้ว หัวใจของครอบครัวนี้จะชอกช้ำเพียงใดหนอ

ผมก็คงดูแลได้เพียงเท่านี้ครับ เนื่องจากเกินความสามารถที่ลุงหมอจะช่วยได้ สามีที่กำลังตาแดง ๆ เหมือนจะร้องไห้
ยกมือไหว้แบบมือสั่น ๆ แล้วรับจดหมายไปจากผม เมื่อทั้งสองเดินออกจากห้องตรวจไป ผมก็แอบยกมือไหว้ขอพรจากฟ้า ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองครอบครัวนี้ด้วยเถอะ

 
แต่เรื่องราวไม่จบเพียงเท่านั้น สองสัปดาห์ต่อมา สามีภรรยาคู่เดิม กลับเข้ามาขอพบผมอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่มีน้ำตาให้เห็น แต่กลับมีรอยยิ้มที่สดใส คุณแม่ยื่นซองจดหมายที่คุ้นตามาให้ผม

“หมอคะ หนูไม่ไปรักษาค่ะ
ขอฝากครรภ์ต่อ ขอคลอดลูกแล้วยอมตายค่ะ
หนูขอให้คุณหมอช่วยทำให้หนูได้หอมแก้มลูกนะคะ
ครั้งเดียวก็ได้ค่ะ จากนั้นหนูจะตายหนูก็ยอม”

บีบหัวใจมากครับ… เหตุการณ์ทำนองนี้ผมเจอบ่อย ๆ แต่เคสนี้ผมอึ้ง พูดไม่ออก จริง ๆ อยากจะร้องไห้
ให้หายอึดอัดจริง ๆ ครับเพื่อน ๆ

ผมกระซิบคุณพยาบาลว่า ฝากส่งคนไข้ข้างนอกที่รอผม ไปตรวจกับคุณหมอท่านอื่น ผมคงต้องใช้เวลาในการสนทนากับเคสนี้นานแน่ ๆ

กล่อมอยู่นานครับ ผมใช้ทักษะในการสนทนา ใช้กลวิธีทุกอย่าง งัดมุข ทุกมุข ที่ผมคิดออก ทั้งตลก ทั้งแนวดราม่า
ไม่ว่าจะพูดหรือทำอย่างไร ก็ไม่อาจจะทำให้เธอเปลี่ยนใจ สุดท้ายผมเองที่ยอมแพ้ ผมยอมตามใจเธอก็แล้วกัน

ความรักของแม่ยิ่งใหญ่ขนาดไหนครับ ไม่รู้จะเทียบกับท้องฟ้าหรือมหาสมุทรดีครับ ท้องฟ้าหรือมหาสมุทรยังมีจุดสิ้นสุด แต่ความรักจากแม่นี้ หาที่สิ้นสุดไม่เจอ ความรัก ที่ยอมตายแทนกันได้ มันมีอยู่บนโลกนี้จริง ๆ

สำหรับผม มันคือเรื่องเศร้าที่สุดแสนจะงดงาม ผมฉีกจดหมายส่งตัวต่อหน้าสามีภรรยาคู่นี้ เพื่อแสดงให้เธอเห็นว่าเอาวะ! ถ้าเธอพร้อม ฉันก็พร้อม! เรามาสู้ไปด้วยกันนะครับ

จากนั้นเราก็ได้เจอกันในวันนัดฝากครรภ์ตามปกติ ผมให้การรักษาเธอตามอาการ และแนะนำการปฏิบัติตัวสุขศึกษาทั่ว ๆ ไป โดยไม่พูดถึงเรื่องมะเร็งปากมดลูกกับเธออีก สิ่งที่เราทำ ผมไม่แน่ใจว่ามันถูก หรือผิด แต่ขอแนะนำว่า อย่าทำตามเลยครับ มันไม่ค่อยถูกต้องตามหลักวิชาแพทย์ แต่สิ่งที่ผมทำนี้ ผมมั่นใจอย่างเดียวเลยครับ คือผลลัพธ์ที่ได้ คนไข้รายนี้เธอดูมีความสุขเหลือเกิน 

สรุปเราตัดสินใจผ่าตัดคลอดช่วงอายุครรภ์ 38 สัปดาห์ เนื่องจากเกรงว่าการคลอดเอง ในรายนี้ อาจจะทำให้ปากมดลูกมีปัญหาใหญ่

เป็นเด็กผู้ชายครับ อ้วนปุ๊กเลยครับ แก้มฟูน่าหยิก ชื่อน้องโปเต้ ชื่อน่ากินมากเลย หลังผ่าตัดคลอดคุณพยาบาลพาน้องโปเต้มาให้คุณแม่ดูว่าน้องเพศอะไร และผูกป้ายข้อมือให้น้องทันที ผมบอกคุณพยาบาลว่า
พาน้องมาให้คุณแม่หอมแก้มหน่อยครับ คุณแม่ที่นอนอยู่บนเตียง ได้รับการบล๊อคหลัง เธอไม่สลบจึงมีสติรู้และได้ยินทุกอย่าง ผมแอบชะโงกหน้าไปมองเธอ 

เธอจูบแก้มลูกชายตัวน้อย ที่กำลังร้องไห้เสียงดัง ด้วยความรักใคร่ เสียงจูบ ดังจุ๊บๆๆๆๆๆ ชื่นใจจังเลยครับ ขอบคุณฟ้าที่ประทานพร มอบเด็กชายที่แข็งแรงมาให้คุณแม่ หลังคลอดคุณแม่กับคุณลูกแข็งแรงดี มาติดตามกันตามปกติ

รอจังหวะเหมาะผมจึงพูดเรื่องมะเร็งปากมดลูกอีกครั้ง หลังคลอดราวสองเดือนมดลูกกลับมามีขนาดปกติ รอบนี้ผมประเมินระยะของมะเร็งปากมดลูก น่าจะเป็นระยะที่ 2 ครับ เราได้ส่งตัวเธอไปรักษาที่ รพ. โรงเรียนแพทย์อีกครั้ง
เธอได้รับการรักษาโดยรังสีรักษาร่วมกับเคมีบำบัดอย่างถูกต้องตามมาตรฐาน เพียงแต่ว่าการรักษาช้าไป ราว 5 เดือน เนื่องจากอยู่ระหว่างการตั้งครรภ์

เวลาผ่านไปเร็ว อย่าเสียเวลาไปกับความทุกข์นานนัก ตั้งหลักให้ไว ใช้ทุกวินาทีที่มีค่า เพื่อคนที่เรารักดีกว่านะครับ
เห็นด้วยไหม? ไม่ต้องตอบก็ได้นะครับ ฝากไว้ให้คิดถึง แชร์ได้นะ 
 
ลุงหมอเป็นคนหน้าด้านกับทะลึ่ง ก็เลยชอบไลน์ไปถามคนไข้ว่าสบายดีไหม ? สบายดีไหมจร้ะแม่จ๋า ฉายแสงกับให้เคมีบำบัด และใส่แร่ในช่องคลอดจบแล้วค่ะหมอ ล่าสุดคุณหมอแผนกรังสี ตรวจไม่พบโรคที่ปากมดลูกแล้วค่ะ โอ๊ยน้ำตาลุงหมอแทบจะไหล ช่างคุ้มค่า ที่หน้าด้านไลน์มาตามหาคนไข้ อิ่มเอมใจมาก ๆ ครับ

ผมขอใช้พื้นที่นี้เติมเต็ม คำว่าความรัก ให้ยิ่งใหญ่ เลิกร้องไห้ได้แล้วนะครับ ติดตามดูการเติบโตของลูกน้อยกันเถอะนะ

 

ขอบคุณเรื่องราวดี ๆ จาก : นายแพทย์อรัณ ไตรตานนท์