วัดเวียงล้อมก่อสร้างขึ้นเมื่อ ปี พ.ศ.2493 มีเนื้อที่ประมาณ 20 ไร่ เดิมพื้นที่เป็นป่าโคกป่าไร่และป่าดงดิบ มีร่องลึกล้อมรอบและมีทางออกทางเดียว โดยมีพระอาจารย์สมยา เดินทางมาเป็นเจ้าอาวาสในช่วงเริ่มก่อสร้างวัดและเริ่มสร้างอุโบสถ ภายในวัดจนมรณภาพ ต่อมาพระอาจารย์ศิริวัฒน์ฐโนดม (หลวงตาอ้วน) เจ้าอาวาสองค์ปัจจุบัน ก็ได้เข้ามาบรูณวัดอีกรอบโดยการนำไม้มาปิดรอบๆ ร่องลึกและเริ่มก่อสร้างหอระฆัง หอกลอง ในช่วงปี พ.ศ.2555 และมีการปรับปรุงพัฒนาวัดให้น่าอยู่มากยิ่งขึ้นด้วยการทาสีทองอร่าม ไปทั้งวัดเพื่อความสวยงาม และเปลี่ยนจากวัดที่เงียบให้เป็นวัดที่มีสีสันงดงาม ได้ไปเที่ยวและศึกษาธรรมมะ ดึงคนเข้าวัด ภายในวัดประกอบด้วย พระอุโบสถ พระธาตุนาด้วงมงคลสิริ หอฆ้อง หอระฆัง เจดีย์สำหรับเก็บอัฐิ (สร้างไว้เพื่อหลวงตาอ้วนมรณภาพ) หอกลอง  เจดีย์เก็บอัฐิธาตุพระอาจารย์สมยา ปพัดสโร(เจ้าอาวาสคนเก่า) ศาลารม (สำหรับจัดกิจกรรมและงานรัฐพิธีต่างๆ) ศาลาคลายทุกข์ 1 ศาลาคลายทุกข์ 2 เมรุ ศาลาปฏิบัติธรรม ทุกอย่างในวัดจะเป็นสีทอง

           

ประวัติวัดเวียงล้อม ตามคำบอกเล่าของผู้ก่อตั้งอำเภอนาด้วงตัวจริง  คุณตาประดิษฐ์  จูมจะนะ อายุ 69 ปี ได้รับฟังจากคนแก่เล่าเหมือนกันว่า แต่ก่อนวัดบ้านนาด้วงตั้งอยู่สาธารณสุข อ.นาด้วงในปัจจุบัน ตอนนั้นวัดนี้มีเจ้าอาวาสคือพ่อใหญ่ศิลา จันทะเสน เป็นพระอยู่วัดนี้ ต่อมาวัดนี้ก็เป็นโรงเรียนไปด้วย และได้ย้ายโรงเรียนจากวัดไปอยู่โรงเรียนชุมชนบ้านนาด้วงในปัจจุบัน พอวัดแห่งนี้ร้าง คุณตาคำตันและคุณตาโสม ขันทะสิทธิ์(พ่อตาบัว) ได้พาชาวบ้านไปถางป่าในเกาะวัดเวียงล้อมปัจจุบัน  ซึ่งสมัยนั้นคุณตาคำตันเล่าว่า ตรงนี้เป็นเกาะเป็นค่ายทหารเก่า (ตามคำบอกเล่าของคนแก่อีกที) เกาะมีประตูทางออกทางเดียว มีคูน้ำล้อมรอบ เวลามีข้าศึกมาชาวบ้านต้องเข้าไปอยู่ในค่าย คูน้ำล้อมรอบที่เห็นเอาไว้ให้ศัตรูหลงพลางโดยการนำใบไม้ไปปิดพลางแล้วเอาดินโรยหน้าไว้ พอศัตรูเห็นว่าเป็นพื้นดินเดียวกันก็จะไปเหยียบแล้วก็จะตกไปในคูน้ำแห่งนี้ หลังจากตั้งวัดเสร็จจึงตั้งชื่อว่า วัดเวียง